Tradycja przechowywania i eksponowania szczątków ludzkich jest w Polsce tak długa, jak historia samego muzealnictwa: relikwie bohaterów narodowych były gromadzone i pokazywane publiczności już w pierwszej polskiej placówce protomuzealnej – Świątyni Sybilli, założonej w 1801 roku w Puławach przez księżną Izabelę Czartoryską. Szacuje się, że współcześnie szczątki ludzkie znajdują się w zbiorach co dziesiątego muzeum w Polsce, choć nie zawsze są one wpisywane do oficjalnych inwentarzy. Ich obecność w muzeach – nie tylko zresztą w Polsce – jest bowiem tyleż powszechna, co nie zawsze dostrzegana i problematyzowana, a z punktu widzenia uregulowań prawnych – kłopotliwa. Wykład proponuje reinterpretację tej kategorii muzealiów w perspektywie badań wrażliwego dziedzictwa, jakie podjął antropolog Philipp Schorch.

 

dr Łukasz Bukowiecki – kulturoznawca, historyk kultury. Adiunkt i kierownik studiów w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, współpracownik Centrum Badań nad Pamięcią Społeczną na Wydziale Socjologii UW, gdzie w latach 2018–2021 pracował na kontrakcie podoktorskim w międzynarodowym projekcie badawczym European Colonial Heritage Modalities in Entangled Cities (ECHOES), finansowanym z programu Horyzont 2020. Zajmuje się interdyscyplinarnymi badaniami kulturowej historii muzeów w perspektywie konstruowania i ochrony dziedzictwa kulturowego, praktyk pamięci społecznej i cyrkulacji miejskich wyobrażeń.